Ik heb Sophietje 8 jaar geleden gekregen. Ze is gebracht in een klein kratje, waar eigenlijk kippen in horen te zitten. Zo klein was ze nog. Sophietje was een big dat eigenlijk dood had moeten gaan doordat ze in de varkenshouderij apart was gelegd omdat ze te klein was en moeders te veel biggen had om te voeden. Gelukkig waren er een paar kinderen van een dierenwinkel die haar en haar broertje met de fles wilden groot brengen en met 8 weken is ze dus bij ons gekomen.
Ze is nu dus inmiddels 8 jaar oud helaas is ze afgelopen winter door het ijs gezakt in de wei, waardoor ze één van haar voor poten heeft gebleseerd. Het is voor ons altijd zo geweest dat Sofietje bij ons zou blijven, tot ze dood ging. Ze heeft haar hele leven buiten scharrelend en wroeten doorgebracht omringt door Nederlandse Landgeiten, kippen, parelhoenders en pauwen.
Doordat ik merk dat ze pijn begint te krijgen en eigenlijk bijna niet meer door het weiland heen loopt, alleen van haar hok naar de voerbak en weer terug, beginnen we ons toch af te vragen wat te doen? Haar laten lijden is geen optie maar wat dan??? Euthanasie???
Ik heb altijd gezegt dat ik mijn eigen dieren nooit op zal eten, maar zoals Erik zegt: "je eert haar meer door haar te slachten en op te eten, dan dat je haar in de grond laat verrotten".
Je weet nu tenminste dat ze een goed leven heeft gehad en je weet wat je eet. Het is nog even wikken en wegen wat te doen.
Wat dit alles met de Mangalitza's heeft te maken vertel ik in mijn volgende blog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten