De gevolgen van Domesticatie van het varken

Het tot huisdier maken van wilde dieren heeft voor de bouw en het gedrag van een dier zeer grote gevolgen. Als eerste worden ze kleiner althans in de begin periode en dit gold ook voor de varkens.

Het wilde zwijn heeft een hoogte van 90-100cm, terwijl de tamme varkens in de nieuwe Steentijd(2000 v Chr) ongeveer 75 cm hoog waren. In de Bronstijd 80 cm, in de IJzertijd 70 cm en in de vroege Middeleeuwen 65 cm.

Hoewel deze verschillen voor een deel erfelijk zijn bepaald, zal de gebrekkige voeding er ook aan hebben bijgedragen. Tot in de Middeleeuwen werden varkens nog regelmatig gedekt door wilde everzwijnen dit kwam doordat ze nog steeds in de bossen werden "geweid". Hierdoor zijn ze qua uiterlijk nog eeuwen lang op elkaar blijven lijken.

Pas na de Middeleeuwen werden de varkens geleidelijk aan groter en veranderde hun bouw.

De schedel bijvoorbeeld van het huidige varken is korter dan die van een wild zwijn en vertoont bovendien een knik. Dit is waarschijnlijk het gevolg van de afname van spierarbeid, waardoor de spieraanhechtingsplaatsen veranderden. 

Ook zijn de slagtanden van de mannetjes kleiner geworden en de poten korter. De drachtperiode van een zeug heeft zich verkort van 130 dagen naar 115 dagen bij de varkens. Door de voortdurende selectie en inkruisingen met diverse rassen werd het aantal jongen per worp steeds groter en nam ook het aantal tepels toe.