Heel lang geleden, toen wij nog heidenen en varkens nog zwijnen werden genoemd, was er een jonge man Antonius. Antonius was geboren in 251 geboren als zoon van rijke christenen in Egypte. Toen hij op 20 jarige leeftijd beide ouders verloor, gaf hij al zijn bezittingen aan de armen en ging in de Sinaï-woestijn wonen.
Antonius leefde daar 20 jaar een kluizenaarsbestaan maar was ook een genezer.
Vele eeuwen later werd hij aangeroepen als beschermheilige van varkens en varkenshouders en zijn naamdag 17 januari is heel erg lang door onze voorouders in stand gehouden.
Antonius stierf in 356, op 105jarige leeftijd, hij werd op een geheime plaats begraven maar in 532 werd zijn graf ontdekt en zijn de stoffelijke resten naar Alexandrië overgebracht. De arabieren hebben in 704 zijn beenderen daar weer vandaan gehaald en herbegraven in Constantinopel. Van daaruit heeft de Franse pelgrim Jocelyn in 1070 de stoffelijke resten weer meegenomen naar de Franse Dauphine en daar heeft men toen een kerk gebouwd waarin Sint Antonius tot op vandaag de dag nog steeds ligt. Eindelijk zijn laatste rustplaats en al snel daarna ging de plaats St. Antoine heten en werd het een pelgrimsplaats voor mensen die aan de ziekte ergotisme leden. Deze ziekte werd veroorzaakt door de moederkoren een schimmel die op rogge voorkomt.
In 1095 werd de Orde van de Heilige Antonius opgericht, deze monniken waren de ziekenbroeders voor de mensen die aan ergotisme leden het werd daarna in de volksmond ook wel Sint-Antoniusvuur genoemd.
Het dieet voor de zieken bestond uit varkensvlees en een behandeling met kompressen van varkensvet. De Orde genoot veel aanzien, ontving veel geld en bouwde in heel Europa ziekenhuizen. De Antoniusbroeders verwierven in veel landen het recht om varkens te houden en deze varkens mochten ook vrij rondlopen, rondscharrelend door de straten overal wat te eten krijgen omdat de burgers ze graag deden voeren. Deze Antoniusvarkens hadden een belletje in het oor of om de hals zodat ze goed herkenbaar waren. Van 1095-1775 waren deze varkens een belangrijke inkomstenbron voor de Orde.
In 1500 kwam er een verbod voor loslopende varkens maar voor de Antoniusvarkens maakte men een uitzondering maar dan moesten ze wel geringd zijn, met bellen en een oor afgesneden. In 1517 werd in Haarlem zelfs nog een wet aangenomen dat verbood St-Antonie verckens "te slaon noch te stooten".
Het lag dus voor de hand dat Sint-Antonius beschermheilige werd van het varken en dat kunstenaars hem altijd hebben afgebeeld met een varkentje.Tot onder zijn sterfbed zelfs tot voor de hemelpoort.
Sint Antonius waakt nog steeds over onze varkens en de houders, mits deze goed met de dieren omgaan mag ik aannemen, en ook over diegene die schrijven over varkens.
Het is dus wel duidelijk waarom ik dit stukje geschiedenis wilde vertellen, ik hoop dat Sint Antonius ook over mij en mijn gezin en al onze dieren waakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten